Autor: Marta Grajper

Jest taka Ewangelia opowiadająca o spotkaniu Jezusa z bogatym młodzieńcem (Mt 19,16–22). Jego bogactwo, jak zaznacza autor biblijny, to „wiele posiadłości”, czyli prawdopodobnie jakiś znaczny majątek. Choć w kontekście samej rozmowy równie dobrze mogłoby oznaczać zaawansowany rozwój duchowy. Wtedy dialog z Jezusem nabrałby charakteru wielowymiarowego.

Młodzieniec zaczyna od pytania, co robić, by osiągnąć życie wieczne, a kiedy słyszy, że trzeba przestrzegać przykazań, mówi, że do tego się już stosuje i zastanawia się, czego jeszcze mu brakuje. Nie wiemy, czy mówiąc to, uznaje przestrzeganie dekalogu za niewystarczające. Czy może czuje, że jest jeszcze coś więcej ponad nimi. A może zwyczajnie chce zaimponować Jezusowi, że potrafi żyć tak, jak Pan Bóg przykazał. Tego się tylko domyślamy. Znamy natomiast odpowiedź Jezusa, która przenosi całość rozmowy na inny poziom. Bo jak pamiętamy, jeśli pytający chce iść drogą doskonałości, powinien sprzedać wszystko, co ma, i rozdać ubogim. I to się okazuje dla niego wyzwaniem nie do zrealizowania, wywołuje jego smutek i ostatecznie powoduje, że młodzieniec się oddala i już nigdy nie pojawia się w Ewangelii. Dlaczego? Co zrobił nie tak? W końcu mamy do czynienia z człowiekiem, który powinien być dla nas wzorem. Jest prawy i szlachetny, poukładany i pobożny. A jednak…

Jak to powiedział kiedyś amerykański trapista Thomas Merton, całe życie możemy poświęcić na wspinaczkę po drabinie moralnego sukcesu, a gdy dojdziemy na najwyższy szczebel, orientujemy się, że jest ona oparta o niewłaściwą ścianę. Skąd się to bierze?

***

„A zatem, proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu miłą, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej” (Rz 12,1).
Rozumna służba Boża, gr. logike latreía. Tym określeniem św. Paweł w Liście do Rzymian (12,1-2) mówi o pewnym rodzaju przemiany, dziejącej się w człowieku, który spotkał Chrystusa. Powierzam moje życie Bogu i razem z nim upodabniam moje życie do Chrystusa, Logosu – dlatego „logike”.
Logos to m.in. sens, zatem moje życie staje się coraz bardziej sensowne. W najgłębszym tego słowa znaczeniu.

Benedykt XVI, jeszcze jako Joseph Ratzinger, przyjmuje to spojrzenie jako fundament autentycznego kultu. Nie chodzi tu jednak tylko o to, co – upraszczając – „dzieje się w kościele”. Bogu zawsze chodzi o całego człowieka. Dlatego na najbliższym spotkaniu porozmawiamy o tym, jak to otwarcie się na Boga i wejście w relację z Nim promieniuje na całą kulturę.

Poniżej link do nagrania tego wykładu i dyskusji po nim.

Wykład wygłosił dominikanin, duszpasterz i muzyk

Bóg stał się Człowiekiem! A to oznacza, że możemy spotkać Go w zwyczajnym, prostym życiu.

Chcemy Wam, drodzy przyjaciele naszej Dominikańskiej Szkoły Wiary, życzyć Spotkania. Spotkania w zwykłej codzienności, które przybiera różną formę. Inaczej spotkała Go Maryja, inaczej Józef, inaczej pasterze, inaczej, bo po swojemu, spotykamy Go my.
Ale ma wspólną cechę. Odmienia wszystko.

Niech przemieniające Słowo, które stało się ciałem w jednym wyjątkowym momencie historii świata, staje się ciałem w Naszych życiach, w naszej codzienności. Niech Ucieleśnione Słowo, które dziś namacalnie spotykamy podczas każdej Eucharystii lub każdego czytania Pisma Świętego (i nie tylko przy tych dwóch okazjach) oświetla naszą drogę na tej ziemi.

Pamiętamy dziś o Was w modlitwie, i Was prosimy o jedno Zdrowaś Mario. Wszelkiego dobra! +

Kolejne spotkanie Dominikańskiej Szkoły Wiary w Białymstoku odbył się w temacie: „A Słowo Ciałem się stało i zamieszkało między nami.”

Temat iście adwentowy, acz wciąż niezgłębiony. Słowa nad którymi często jako chrześcijanie przechodzimy do porządku dziennego, a fakt, o którym jest mowa to wydarzenie o nieprzymierzonej skali, nie porównywalne nawet z momentem „wielkiego wybuchu”.

Bo przecież TYLKO (?) „Dziecię się narodziło, Syn został nam dany,” (por. Iz 9,5)